“Even” naar de supermarkt? Laat je trouwe vriend lekker thuis!
Je hebt lekker gewandeld met je hond en onderweg naar huis bedenk je ineens dat de koffie op is. Dus je loopt naar de winkel, doet de riem van je hond aan het daarvoor bestemde haakje en loopt vol vertrouwen naar binnen. Je pakt de koffie uit het schap, neemt ook nog wat koekjes mee en rekent af bij de kassa.
Volg ons WhatsApp-kanaal om op de hoogte te blijven. Klik op deze URL om lid te worden: https://whatsapp.com/channel/0029VaErz5mE50Uk6ksqJS3T
Bij buitenkomst schrik je enorm, je hond zit daar niet met die trouwe ogen op je te wachten. Sterker nog je ziet je hond helemaal niet. Je kijkt nog even of die door iemand misschien verplaatst is maar je ziet hem echt nergens. En dan valt het kwartje heel langzaam, je hond is weg.
Je raakt in paniek en begint te roepen, maar je ziet je hond nergens. Je begint te zoeken eerst in de straat waar je bent, dan ook in de omliggende straten. Je belt vrienden en familie of ze willen helpen zoeken. Maar ook met z’n allen vinden jullie je hond niet. Er komt een zoekteam bij met een speurhond maar nergens is je hond nog te bekennen. Er wordt online groot alarm geslagen, maar ook daar komt geen enkele zichtmelding binnen.
En dan komt het akelige besef dat je hond toch echt is gestolen en dat je hem waarschijnlijk nooit meer terug ziet. Je struint Marktplaats af maar ook daar vind je hem niet. Tranen biggelen over je wangen en je hart doet letterlijk pijn.
Je hoopt dat je hond lastig gaat doen of dat hij bij nader inzien toch niet helemaal is wat ze zochten. En dat hij dan ergens in Nederland wordt gedumpt en hopelijk vind je hem dan terug voordat hij een ongeluk krijgt al dan niet met fatale afloop. Maar waarschijnlijk zie je je hond helemaal nooit meer terug en belandt hij in hele verkeerde handen die hem geen liefdevol thuis gaan bieden met een lekker zacht en warm mandje, maar een leven vol ellende en verdriet.
En de dagen worden weken, weken worden maanden en zo strijken de jaren voorbij. En het blijft verdrietig en de eeuwige vraag waar die is blijft ook. Schuldgevoel en nog meer tranen. Wat een verdriet.
Ja of je loopt even door, brengt je hond thuis. Haalt daarna je koffie en die lekker koekjes en ziet bij thuiskomst die lieve trouwe ogen en die kwispelend staart in de gang. Samen ploffen jullie op de bank. En smaakt je kopje koffie met koekje nu niet veel lekkerder nu die trouwe lobbes lekker warm tegen je aan ligt en de helft van je koekje pikt?
