Op Facebook en in de krant schreeuwt een bericht; VERLATEN HONDJE GEVONDEN! De reacties zijn boos, de liefhebbers ontwricht, want welk monster laat nou zo’n hulpeloos hondje achter?
Volg ons WhatsApp-kanaal om op de hoogte te blijven. Klik op deze URL om lid te worden: https://whatsapp.com/channel/0029VaErz5mE50Uk6ksqJS3T
Met een bevende hand pakt ze het theezakje van het aanrecht. De magnetron piept, het water is warm genoeg. Het theezakje is gisteren al 3 keer gebruikt, maar met een beetje suiker is het nog best te drinken. Het keukendeurtje piept als ze het opent, de planken zijn leeg op een zak brood na. Ze pakt een boterhammetje en breekt het in stukken. Beetje warm water uit het theekopje erbij. Zachtjes fluit ze.
Uit de mand in de hoek van de keuken trippelt een kleine, witte hond. De vacht is geelbruin bij de poten. De ribben kun je zien door de witte krullen. Bruine ogen kijken naar het geweekte boterhammetje en een tong likt de lippen af. Met grote ogen stort het hondje zich op de boterham.
Ze heeft honger, net als haar oude baasje
Het is niet altijd zo geweest, een paar jaar geleden waren er brokjes genoeg. De kachel brandde en televisie kwetterde door het kleine huis. Er werd ‘s avonds een advocaatje gelepeld, uit een mooi glaasje; wel bijna 50 jaar oud en een erfstuk. Ze sliepen samen in het bed, zij erin en zij op het voeteneind. In de winter zette ze haar elektrische deken aan en doezelden ze samen in terwijl de witte maan door de kier in het gordijn scheen.
Het leven was goed
Maar toen kwam er een val, een rollator en zorgen. Zij kon niet meer met haar lopen. En de tuin werd haar terrein. De tuin die langzaam verwilderde omdat haar handen te hard beefden en de bramen te sterk waren om nog te snoeien. De tuin groeide dicht en toen kon zij niet meer naar buiten. Dus bleven ze binnen, terwijl de zorgen en de tuin doorgroeiden.
De hulp kwam en ging en daarna werd er bezuinigd. De rekeningen werden hoger en toen kon het gas en licht niet meer betaald worden. Brieven stapelden zich op bij de voordeur. Haar bevende handen durfden de post niet meer te openen. Met een stoffer en blik en een paar oude kranten, raapte ze haar drolletjes op. Vacht verklikte, lokken vet en grijs. Botten werden zichtbaar en de kasten raakten leeg. Zij raakte verward en haar nagels bleven maar groeien. Achter gesloten deuren vond een klein drama plaats.
Terwijl ze toekijkt hoe zij haar broodstukjes eet, neem ze een drastisch besluit
Ze grijpt haar jas van de kapstok, rustig aan! En wikkelt haar in een gebreide sjaal. Haar dikke enkels passen nog net in de schoen, ze slaat het stof van haar wandelstok en pakt haar op. Ze stopt haar onder haar lange regenjas, en heel voorzichtig opent ze de deur. Een deur die al weken niet open is geweest. De lucht kriebelt haar neus en de wind speelt met haar grijze haren, in de verte zingt een merel, een auto scheurt voorbij. Uit haar jas steekt een neusje dat geniet van de buitenlucht. En zo schuifelen ze langzaam over de stoep.
Op de stoep staat een gestalte in een veel te grote jas. Haar grijze haren verward en dof. Onder haar jas zit een klein, wit hondje; verstopt zodat niemand haar ziet. Ze loopt voorzichtig en met kleine passen de oprit van het dierenasiel op. Het terrein is verlaten en het hek is dicht. Wolken schuiven voorbij in het landschap, de wind speelt met dorre bladeren, opgeveegd in een hoek. Met bevende handen haalt ze een bolletje in een gebreide sjaal onder haar jas vandaan en zet het op de grond. Een neusje snuffelt aan haar oude hand. En dan, dan draait ze zich om.
Tranen lopen over gerimpelde wangen, maar NEE, ze had geen keuze. In de portiek van het asiel zit een klein, wit hondje. Te wachten in een sjaal op de eerste medewerker die over 20 minuten komt. Bruine oogjes in gesloten oogleden, een kopje dat zachtjes op de voorpoten wordt gelegd.
Op Facebook en in de krant schreeuwt een bericht; VERLATEN HONDJE GEVONDEN! De reacties zijn boos, de liefhebbers ontwricht, want welk monster laat nou zo’n hulpeloos hondje achter?
Dat monster was een mevrouw van meer dan 80 jaar oud. Door bezuinigen en problemen vergeten. De maatschappij had geen oog meer voor haar…. Die dierenvrienden zouden eens moeten weten. Dat ze samen hun laatste boterham deelden, dat ze tegen elkaar aan kropen in bed. Dat zij op haar leeftijd dit besluit moest nemen. En zo moedig was om voor het dier te kiezen. Dat ze geen geld had om de afstandskosten te betalen, maar ook niet genoeg om te eten. Dat ze met een trillende lip en tranen in haar ogen het krantenbericht las (gelukkig heeft ze geen internet, want dan zou ze lezen wat mensen haar toewensen). Hoe haar mond een glimlach vormde bij de aanblik van haar vriendin. Gevonden en verzorgd, in liefdevolle armen terechtgekomen. Gezond, gewassen en gevoed.
Ze kon nu rustig haar ogen sluiten, lieve Verlaten Hond, het gaat je goed….
We zien elkaar weer als het moet. Achter de Regenboogbrug.
